Haba at Lalim

Ni: J.E. Micael Eva VIII

BS Geography, Unibersidad ng Pilipinas

Tinalakay ng nakaraang klase ang marxismong panananaw muli sa peminismo. Muli, ikinlaro na ang pinaghuhugutan ng mga pangangatwiran ng mga marxistang ideya ay ang siyentipikong pananaw na tayong mga tao ay mga nialang na may mga pangangailangan.

Ang kasarian nga ba ay likas na bahagi ng ating pagkatao, o kinasasanayan habang tayo ay tumatanda sa ilalim ng impluwensya ng ating kapaligiran? Ano nga ba ang mas dapat na pagmasdan, ang haba ng pagkakataong maisatao ang nakikita sa paligid, o and lalim ng katauhan niya kung saan matatagpuan ang katangiang nakamit nung siya’y ipinanganak?

Bago muna natin sagutin ang tanong na iyan, nararapat lang na magdaan muna ako sa masusing panunuri ng aking sariling talambuhay. Ngunit hindi sapat ang isang pahina para gawin ito, kaya isasakonteksto ko nalang sa usapang “haba at lalim” ang aking pananaw dito. Ang pagbabago sa pagnanais ay hindi na bago, at din na rin kakaiba sa lipunan – ito ay isang bagay na mapagsasangayunan ng mga manunulat, sikologo, at iba pang mga dalub-agham panlipunan. Ngunit kung sa uri din lang naman ng pagbabago ang paguusapan, ang pagtataunan lang naman diyan ay ang sanhi ng mga pagbabagong ito. Kung ito ba ay dulot ng lipunan, o dulot ng sariling pisikal na pangangatawan?